Verhalen – Type 3 in relaties

Verhaal van een Type 3 samen met een Type 1 :  Autonomie en symbiose

Ze wilden beiden op ski-kamp en sommige deelnemers wilden al vooruit reizen. Zo ontmoette Paula Peter. Ze vond hem ontwapenend. Peter kwam bij haar stevig over; nam direct de leiding van de groep, maar stelde zich niet formeel op. Hij had een mooi huis en zijn leven goed voor elkaar. Anders dan haar vorige relatie. dat was meer een ‘aanbidder’ waar ze nog steeds van moest loskomen. Peter was veel betrouwbaarder en oprechter. “Ik koester het als iemand stevigheid uitstraalt, maar toch makkelijk contact met iedereen legt. Iemand die charme heeft en toch zelfbewust en eerlijk is.” In de skilift raakten ze in gesprek over kinderen. “Eerst een gezin stichten en dan pas een relatie aangaan” vonden beiden. Toen Paula haar been brak en terug was in Nederland was, schreef hij haar een brief: “ik wil samen” stond er in. Peter zocht naar iemand met wie hij zijn ideeën kon delen. Iemand waarmee hij zich verbonden kon voelen qua ziel en lichamelijkheid. Na een latrelatie van 17 jaar zocht hij bovendien iemand die zijn verlangen naar een gezin deelde en waar hij zich op zijn gemak zou kunnen voelen. Gelukkig klikte het direct met Paula en nu zijn ze al weer 11 jaar samen. Paula waardeert vooral de kalmte en nuchterheid van Peter: “Hij biedt me stabiliteit en een warm nest. Hij laat zich niet gek maken en blijft nuchter. Het huis op orde en we kunnen erg genieten van samen dingen doen.” Hoewel Peter niet zo van complimenten geven is, waardeert hij dat hij samen met haar plannen kan maken en kan reflecteren op het leven dat ze samen leiden. “Ze voedt mijn 7-kant, maar biedt me ook vertrouwdheid en lijfelijkheid. Haar interesse in succes deel ik niet. Anderzijds ben ik wel status gevoelig en kan snel jaloers zijn…!”. Paula leerde hem meer bewust te worden van de impact van zijn doen en laten op zijn omgeving; hij ontwikkelde meer inlevingsvermogen. Paula leerde van Peter dat er scheurtjes mogen voorkomen in het imago dat je uitstraalt. Zijn kritische opmerkingen waren soms heel moeilijk voor haar: “Ik focus mijzelf nu meer op het doen van de processtappen, dan op het te behalen resultaat. Bij hem is er geen ruimte voor mooie verhalen. Hij leerde me duidelijk te zijn en mijn grenzen aan te geven naar de kinderen.” Waar ze echter nooit aan zal wennen is dat hij zo kritisch kan zijn. “Dan heeft hij vaak wel gelijk, maar voel je je als mens afgekeurd!” Ook kan hij zich terug trekken als er iets is en zoekt dan geen contact. En … “Crocs aantrekken onder een kostuum kan echt niet!!” Peter heeft er de meeste moeite mee dat zij zijn kritiek niet accepteert. “Zij voelt zich ondergeschoven als ik commentaar heb. Maar voor mij is een ruzie pas opgelost als het voor mij kloppend is uitgesproken.” Maar voor Paula voelt dat echter als verliezen. Zijn oordeel houdt hem weg van wat hij er zelf van vindt. “Hij moet de inhoud leren loslaten en meer aandacht geven aan het betrekkingsniveau.” Terwijl Peter stelt: “Zij moet loskomen van de verwachtingen van anderen, autonomer zijn. Meer in zichzelf aanwezig durven zijn en recht doen aan alle lagen in zichzelf.” Afwijzing en instrumentele interesse is voor beide partners killing. Voor Peter voelt dat alsof alle energie wegvloeit. Voor Paula dat er geen aandacht voor haar is; eenzaamheid is voor haar levensbedreigend; symbiose is belangrijk. Het geheim van hun relatie is voor beiden verschillend. Peter beschrijft het als: lijfelijk welkom zijn. Paula als vanuit stabiliteit samen naar verdieping zoeken. Blijf elkaar dus inhoudelijk uitdagen!

Verhaal van een Type 3 samen met een Type 2 :  Aandacht voor elkaar

Nu 44 jaar geleden, ze waren beiden 18 jaar oud, ontmoetten ze elkaar voor het eerst. Odette vond Patrick vooral levendig, vrolijk, speels en vrij. Geen haantje of macho. Patrick vond haar zacht en lief, maar ook vrouwelijk en uitdagend. Hun relatie ontwikkelde zich gefaseerd. Ze trouwden toen ze 22 jaar waren. Patrick was huisarts en had een drukke praktijk. Er waren veel sociale verplichtingen waardoor ze nauwelijks aan elkaar toekwamen. De verplichtingen buiten hun relaties waren sterker dan hun verlangen naar elkaar. Het was een hectische periode met veel verplichtingen. Vooral Odette kwam voortdurend in loyaliteitsconflicten terecht tussen haar partner, de praktijk, hun dochters, de familie en de omgeving. Ze voelde zich steeds meer tekort schieten en schuldig. Gelukkig gingen ze één keer per jaar samen op vakantie, zonder de kinderen. Dan konden ze bijpraten. Tot ze besloten om samen te gaan werken in de praktijk. Dat was de tweede fase in hun relatie. De kinderen gingen inmiddels naar de lagere school. Patrick de arts, Odette de manager van de praktijk; the power behind the thrown. Dat werkte goed. Hij kon zich meer bezig houden met z’n vak en zij met de contacten met de patiënten. Patrick specialiseerde zich en werd bekend in de regio. Odette managede de praktijk die groeide naar 4000 patiënten en 2 assistenten. Een gezamenlijke focus en duidelijke posities voor ieder van hen. Ze werkten hard in die periode. Dat werk stond zeer centraal in hun leven. Intimiteit tussen beiden was er wel, maar meer vanuit de agenda, dan vanuit het hart. Ze waren wel samen, maar leefden beiden eigenlijk hun eigen leven. Tot één van hun dochters een eetstoornis ontwikkelde. Dat werkte als een soort van wake-up-call. Een nieuwe fase in hun relatie. Succesvol zijn en resultaten halen werden minder belangrijk. Beiden gingen afzonderlijk, maar ook gezamenlijk in therapie. Ze ontdekten meer van hun eigen verleden, maar ook over hun interactie met elkaar en binnen het gezin. Ze leerden met elkaar te praten over haar angsten en zijn teleurstellingen. Dat hielp te relativeren. In die periode leerden ze het Enneagram kennen. Dat gaf veel inzicht in elkaars drijfveren en bood hen de gelegenheid elkaar meer ruimte te geven om een eigen weg te gaan. Odette stapte uit de praktijk en Patrick richtte een maatschap op met enkele anderen. Dat gaf beiden lucht. Totdat Odette borstkanker bleek te hebben. Dat wierp hen terug op oude patronen. Zij werd erg onzeker en depressief. Hij was nog steeds druk met de maatschap. Ze hadden net besloten om meer hun eigen gang te gaan, maar nu was er juist weer meer behoefte aan verbinding. Ze kozen er voor om samen een programma te gaan volgen (Taize) in een klooster. Dat bracht hen dichter bij elkaar. Veel intimiteit en meditatie. En leren leven met de angst dat je elkaar kwijt kunt raken. Inmiddels zijn ze zich veel bewuster geworden van hoe aanvullend ze samen zijn. Patrick meer ondernemend en actiegericht, Odette meer reactief en ondersteunend. “Samen ben je eigenlijk één totaal mens!” Zij noemt hem, sexy, spannend, verrassend en aangenaam speels. “Zoals toen hij 18 jaar oud was, maar dan nu met een diepe hartsverbinding.” Hij noemt haar nu open, vreugde- en liefdevol. Hun tip voor een succesvolle relatie? “Blijf elkaar voortdurend uitdagen als man en vrouw. Vooral wanneer de externe omgeving aan je trekt, heb je aandacht voor elkaar nodig. Probeer elkaar iedere dag opnieuw te vinden!”.

Verhaal van een Type 3 samen met een Type 3 : een feestje.

Ze zocht gezelligheid en plezier. Dat vond ze bij Paul. Ondanks dat hij ouder was daagden ze elkaar uit en plaagden ze elkaar door vliegen af te vangen en een beetje de onderlinge competitie op te zoeken. Paula vond hem wel spannend en vond de aandacht die ze van hem kreeg een eer. Maar ze werd zich pas bewust van haar gevoelens toen een vriendin vroeg: “Waarom blijf je eigenlijk zo lang op hem wachten?” Ook Paul wilde graag plezier maken. Hij zocht een beetje luchtigheid; weg van dat verstikkende gevoel van verantwoordelijkheid. En met Paula kon hij lol hebben. Ze was aantrekkelijk en een tikje uitdagend. Maar beiden waren niet direct verliefd. “Het spetterde niet. Ik voelde geen vlinders”, zei Paula “We raakten steeds meer op elkaar ingespeeld en dat werd liefde.” Dat gold ook voor Paul. Zijn ontmoeting met Paula was voor hem niet het turningpoint, hoewel de eerste zoen wel ‘iets bij hem deed’. Belangrijkere overwegingen waren voor hem: zie ik haar als de moeder van mijn kinderen en kan ik haar voorstellen aan een belangrijke vriend. Beiden zien zij elkaar eerder als kameraadschappelijk, dan als romantisch. “Romantisch zijn wordt vaak overdreven en kost alleen maar geld! Dan word je te kwetsbaar en dat schept alleen maar verwachtingen bij de ander. Het moet wel luchtig blijven!” Ze beschrijven hun relatie als stabiel, liefdevol en respectvol met veel ruimte voor elkaar. De dik 27 jaar dat zij nu bij elkaar zijn heeft beiden niet zoveel veranderd. “We zijn ondanks elkaar gegroeid.” zegt Paul. “Ik heb meer geleerd van de context waarin we leven. Bijvoorbeeld om iets meer mijn emoties toe te laten. Onderling tussen Paula en mij is het probleemloos.” Dat beaamt Paula: “Ik ben ook niet verantwoordelijk voor zijn ontwikkeling! Hij leerde mij wel meer over mijzelf te gaan nadenken. Dat versterkt me. Ik ben daardoor wel gevoeliger geworden voor zijn goedkeuring.” Anderzijds vindt Paula het ook belangrijk om gelijkwaardig aan Paul te zijn. Op financieel gebied, maar ook door zelf authentiek naar voren te durven komen. “Vroeger voelde ik me schuldig als ik hockeyde terwijl hij aan het werk was. Hij was ‘boven’ ik was ‘onder’. Dat is nu voorbij, hoewel ik me in de relatie wel minder dominant opstel dan in de buitenwereld.” Wat Paula blijft ergeren is Paul’s behoudende manier van leven. “Hij verwent zichzelf nooit en ziet meer beren op de weg dan ik.” Paul vindt dat Paula teveel in haar eigen kleine wereld leeft. Zij toont bijvoorbeeld geen interesse in de politiek of om na te denken over de grotere context. “Een persoonlijk, maar functioneel ontwikkelingstraject zou haar goed doen. Dan kan ze beter meevoelen met mijn emoties.” Hun tips voor 3-achtige stellen: geef elkaar de ruimte en deel interesses met elkaar. Wees samen actief en geef elkaar vertrouwen.

Verhaal van een Type 3 samen met een Type 4 :  Elkaars anker zijn.

Paula en Renate zijn al weer 16 jaar bij elkaar. Paula had daarvoor al verschillende relaties gehad. Renate één. Ze werkten samen op de verkoopafdeling en waren zeer succesvol. Paula, op dat moment single, zocht naar iemand bij wie ze veilig zou kunnen zijn. Maar die ook humor heeft; goed kan relativeren. Voor Renate is naast veiligheid, vertrouwen van belang. En vooral ook authentiek zijn. Paula raakte al snel onder de indruk van Renate. Ze vond en vindt haar mooi: “Mensen kijken naar haar! Maar ze is ook rustig en onbaatzuchtig. Ze kan veel.” Maar Renate moest nog onthechten van haar eerdere relatie en op het werk werd een relatie tussen twee medewerkers niet gewaardeerd. Renate vond Paula wel spannend. “Ze was een beetje een opgewonden standje tussen al die mannen die daar werkten. Ze nam voortdurend het voortouw, was altijd positief en niet alledaags. Nooit saai” Maar wat Renate ook fascineerde bij Paula was dat zij zich erg liet vormen door haar omgeving. “Terwijl ik voelde dat ze als mens veel meer te bieden had. Dat er veel meer diepgang was dan ze liet zien in haar functie.” En dat werd haar missie toen hun relatie zich bestendigde. “Ik wil haar geven wat ze gemist heeft, zodat ze kan zijn wie ze echt is.” En dat had ook omgekeerd een effect. “Paula toont mij dat ik mag zijn wie ik wil zijn. Ik ben verliefd op het gevoel dat ze mij geeft. Een gevoel van eigenwaarde.” En zo vonden ze bij elkaar wat ze zochten en leerde van elkaars kwaliteiten. “Renate staat ergens voor. Ze is een knokker. Ze heeft me geleerd dat ik mezelf kan zijn en dat dat goed genoeg is. Ik heb mezelf beter leren kennen. Meer rust en zelfvertrouwen gekregen.” Dat leidde er ook toe dat Paula veel meer ging doen met haar creatieve talenten. “Het is prachtig om te zien hoe Paula haar creatieve talenten ontwikkeld heeft.”, zegt Renate. “Niet alleen op artistiek gebied, maar ook haar creativiteit in het steeds weer vinden van oplossingen. Zij leert mij dat risico’s nemen OK is. Dat het ondanks alles goed komt als je maar flexibel bent. En hoe je mensen een goed gevoel kunt geven waardoor ze met je mee gaan denken en je samen kunt genieten.” Ze konden vooral veel voor elkaar betekenen tot Paula met pensioen ging. Dat was voor haar een cold-turkey. Maar Renate vond het heerlijk om samen die gevoelens door te maken en een nieuwe balans te vinden. Wat moeilijk blijft na al die jaren is echter dat in Renate’s ogen Paula soms toch te weinig haar gevoelens deelt. Ze laat zich alleen raken door intimi. Bij anderen blijft ze nog steeds op afstand. “Ze heeft ook altijd graag mensen om haar heen, waardoor er weinig tijd is voor de intimiteit en kneuterigheid die ik graag samen met haar wil hebben.” Ook toen Renate, die een aantal jaren jonger is, haar kinderwens ter sprake bracht. Dat paste echter niet in het plaatje dat Paula voor ogen had voor hun toekomst. En dus wees ze die gedachte resoluut af. Dat was een harde klap voor Renate. Maar zoals ze zei: “Lijden is nodig om van iemand te houden!”, dus zochten ze externe hulp om te verkennen welke gevoelens er speelden. En dat hielp. Ook voor Paula, die nu ook de trotse moeder is van een heerlijke zoon van 18 maanden. Voor Paula is het moeilijk te verteren dat Renate zo’n controlefreak is. “Ze checkt of ik alles wel gedaan heb wat ik zou moeten doen. Of alle details wel kloppen. Daar kan ik niet goed tegen. Ook als we uit eten gaan. Dan wordt de details van alle gerechten gevraagd voordat ze een keuze maakt. Dan is ze besluiteloos en verre van kordaat. Soms zelf zwaar op de hand.” Het geheim van hun relaties is om te kunnen luisteren zonder oordelen; om open te blijven staan zonder aan elkaar te trekken. “Nooit verantwoording af te hoeven leggen over wie je bent. Alleen maar over wat je doet! Geef de ander waar je zelf behoefte aan hebt, dan kun je elkaars anker zijn. Dat geeft veiligheid en innerlijke rust.”

Verhaal van een Type 3 samen met  een Type 5:  Ruimte geven.

Bas zocht niet, maar stond wel open voor een relatie. “Zoiets overkomt je!” En Paula overkwam hem. Ze was mooi en maakte direct contact. Ze was humorvol en initiatiefrijk; was ondernemend en zette door. “Ik ging in haar kielzog mee. Dat kwam mij goed uit. Als ik maar wel af en toe een schutting op kan trekken.” Paula vond Bas er uitzien als een Italiaanse dokter. Dat trok haar aan. Hun kennismaking werd dan ook een soort van doktersromance. Zij raakte onder de indruk van zijn authenticiteit, eigenzinnigheid en onafhankelijkheid. Hij had veel kennis, kon beeldend verhalen vertellen en was creatief. Een man van statuur. Dat trok haar aan. Maar wat ook aantrok was, dat zij hem iets kon bieden: warmte, hartelijkheid een gezinsleven en sociale contacten. “Op dat punt heb ik wat te leren, zegt Bas. Ik ben wel wat opener geworden en toon iets meer emoties, maar ik ben grotendeels toch op mijn hoede gebleven!” Bij hem is er dus weinig veranderd. Bij Paula wel. “Bas stimuleerde me om me onafhankelijker op te stellen ten opzichte van de omgeving. Om meer mijn eigen ruimte te bepalen. Ook inhoudelijk in het geven van mijn eigen mening. Bas werkt niet met een opgeheven vinger. Hij bepaalt niet maar stimuleert me dingen uit te leggen. Daardoor leerde ik ook om geconcentreerder en met een open mind te luisteren in plaats van te indringend naar voren te treden.” Wat moeilijk blijft voor Paula is dat Bas toch met een wantrouwende blik naar mensen kijkt. En als hij zijn emoties achterhoudt is hij moeilijk voor haar te bereiken. “Zoals bij het plotseling overlijden van zijn broer. Dan wil ik hem troosten. Maar dan kijkt Bas met stomme verbazing naar mijn ‘explosie van emoties’, reageert bijna klinisch en trekt zich terug.” Bas heeft zelf niet zoveel ergernissen. Als hij zich maar af en toe kan terugtrekken in zijn eigen kamer. Dan kan Paula hem daar komen opzoeken. Beiden geven aan dat het in deze relatie belangrijk is om elkaar de ruimte te geven. De inzichten uit het enneagram hebben hen daarbij goed geholpen. De tip van Bas is om de observator in de vrije ruimte vooral zelf te laten bepalen wanneer en hoe sociaal gedrag te vertonen. “Ga dus vooral niet modderen aan je partner, zegt Paula. Geniet van wat er wel is; ga samen dingen doen zoals een museum of een muziekvoorstelling. Wees zelfstandig in plaats van afhankelijk van elkaar.”

Verhaal van een Type 3 samen met  een Type 8 :  Maatjes.

Het begon op de ijsbaan in Nijverdal. Daar schaatste een jongen, mooi en stoer. “Die ga ik gelukkig maken!” dacht Paula (ook al had ze toen nog verkering met een andere jongen uit hun vriendengroep). Ze had al een tijdje voor haar ouders gezorgd en zocht een escape uit die situatie. “Hij nam mij mee naar mijn vrijheid.” zou ze later zeggen. “Bram was als een grote broer voor me: luisterend, nuchter maar begripsvol over mijn zorgen en to-the-point.” Hij kwam ‘s avonds regelmatig bij Paula langs, maar hun relatie knipperde. Tot ze hem eindelijk wist te verleiden met iets dat hem aansprak: haar uiterlijk. Bram vond Paula inderdaad het mooiste meisje van Nijverdal: exotisch en lief. Hij wilde haar bezitten, maar bleef loyaal aan de vriend die toen nog verkering met Paula had. Toen die verkering uit ging zag hij zijn kans schoon. Maar wel rustig aan: “Onze relatie is organisch gegroeid. Vaste verkering was veel te benauwend voor me. En bovendien hebben we allebei moeite met teveel verwachtingen en sturing van anderen!” In Paula’s gezin vond hij de warmte en intimiteit die hij van huis uit niet kende. “Paula lijkt op haar moeder: lief en gastvrij. En Paula is oprecht in alles wat ze doet. Ook in het gemak waarmee ze contacten met anderen legt. Daar ben ik jaloers op.” Bram leerde van Paula meer spontaan te zijn. “Door haar complimentjes en steun werd ik trotser op mezelf en hoefde daardoor minder directief te zijn en krachtig naar voren te komen.” Paula leerde van Bram duidelijk te zijn in haar standpunten en er niet omheen te draaien. Ook om niet iedereen te willen pleasen en ‘nee’ te zeggen. “Hij leerde mij mijn identiteit niet in mijn werk te zoeken, maar in mezelf! Hoe moeilijk dat ook voor mij is.” Er zijn echter ook een paar dingen waaraan ze maar moeilijk kan wennen. “Daar waar ik emotioneler ben is Bram vlakker. Hij zal nooit spontaan halleluja-blij zijn. Ook als er plannen gemaakt moeten worden. Dat doet hij dan zelf en laat mij in onzekerheid. Terwijl ik toch graag ook de voorpret wil hebben!” Bram ergert zich aan de grote verhalen die Paula vaak heeft. “Ze maakt altijd van alles mee en vertelt daar zeer uitgebreid over, terwijl volgens mij maar de helft echt gebeurd is. Er is dan nauwelijks ruimte voor mijn verhaal!” En als de één boos is denkt de ander dat het door hem/haar komt. Maar gelukkig weet Paula Bram dan weer snel te verleiden om het goed te maken. Ook op het gebied van de onderlinge intimiteit loopt het niet altijd soepel. Paula zoekt bevestiging van hun relatie in woord en daad. Maar kooswoordjes kunnen alleen in de vorm van een grapje. Zij heeft behoefte aan lichamelijkheid, maar voor Bram is het lastig om op dat gebied initiatief te nemen. Zo kunnen ze een tijdje om elkaar heen draaien zonder elkaar aan te raken. Lief doen is voor Bram makkelijker. Zo organiseerde hij voor Paula een reis naar haar zus die in het buitenland woont en zorgde goed voor haar toen Paula ernstig ziek was. “Onze relatie werkt vooral omdat we het elkaar gunnen om succesvol te zijn en daar wederzijds trots op zijn.” Paula voegt daar aan toe dat het belangrijk is dat zij Bram altijd blijft steunen zodat hij de positie krijgt die hij verdiend (ook als vader, opa en pater familias). “Daarnaast delen we veel humor en overleg ik alles met hem. Ook als dat niet perse nodig is. En tenslotte: je moet bij Bram niet drammen of hem dwingen, maar verleiden!” Bram stelt dat het vooral belangrijk is om Paula stabiliteit, duidelijkheid en zorg te bieden. “Maar het is ook belangrijk met haar mee te leven en haar in haar waarde te laten. Inleven in plaats van confronteren!” Ze zijn inmiddels al 41 jaar samen.

Verhaal van een Type 3 samen met  een Type 9 :  Elkaar blij maken.

Het was voor allebei hun tweede relatie. Ze kwamen elkaar tegen in de kroeg. Beiden uitgenodigd door hun eigen vrienden. Het was gelijk raak: voor Bert de intensiteit van haar blik, voor Paula de rust waarmee hij overkwam. Ze voelden zich over en weer direct geaccepteerd. Ze raakten in gesprek totdat de kroegbaas het wel welletjes vond. Hun vrienden waren al eerder vertrokken. Voor hen hadden ze al een tijdje geen aandacht meer. Alleen nog voor elkaar. Het voelde vertrouwd. Ze voelde zich geaccepteerd door de ander. Konden echt zijn. Paula wilde die avond scoren: samen naar bed, maar zei daar niks over. Bert voelde ook wel iets dergelijks, maar wist nog niet precies wat hij voelde en of zij het wel zou willen. Het werd een warme nacht. Later zijn ze getrouwd. Zonder veel bombarie, tussen twee andere afspraken door. Ze kwamen ieder met hun eigen auto. Verder geen poespas, een administratieve handeling. Een pragmatische aanpak. Ze hechten veel waarde aan hun onafhankelijkheid. Aan kinderen werd dan ook niet gedacht. Werk en privé werden gescheiden gehouden zodat ieder met zijn eigen omgeving te doen had. Dat gaf beiden voldoende ruimte om te leven. Bert wilde dan ook liever niet mee naar feesten waar hij als pion op haar toneel zou moeten optreden. Inmiddels leven ze al een tijdje samen en kennen elkaar door en door. Volop vertrouwen in elkaars oordeel. Beiden blij met de ruimte die ze elkaar geven. “Bert geeft mij een veilig gevoel, zegt Paula . Ik hoef niet te presteren of te scoren in zijn bijzijn, maar kan stil staan en de veiligheid in mezelf opzoeken. Ik hoef niks hoog te houden. Dat scheelt veel energie. Bij hem voel ik mij vrouwelijk.” “Paula leert mij te gaan staan voor mezelf, zegt Bert. Door de ruimte en het vertrouwen dat ze me biedt kan ik naast haar een man zijn. Dat stimuleert mijn daadkracht en leer ik te doen in plaats van af te wachten.” Zo weten ze elkaar te stimuleren. En bedenken passende verassingen voor elkaar. Voor zijn verjaardag: een boottocht met op diverse aanlegplaatsen een korte tijd met enkele vrienden. En daarna weer door naar de volgende stop. Voor haar met hun trouwdag een groot feest met veel familie en vrienden, een toneelstuk, design-ringen en een emotioneel (en nu officieel) huwelijksaanzoek. Maar intimiteit blijft nog steeds een uitdaging. De één wil spelen maar de ander weet nog niet of dat nu wel nodig is. Daarvoor is echt contact nodig. De behoefte aan versmelting. En dan moet je je grenzen opgeven.