Verhalen – Type 2 in relaties

Verhaal van een Type 2 samen met een Type 1 :  Ruimte voor echtheid

Otto had haar al gespot. Zij waren beide lid van een groep gereformeerde jongeren. Hij zocht naar zijn ‘beauty to rescue’; iemand om voor te zorgen. Petra zocht naar een nieuwe langdurige relatie met meer stabiliteit. Iemand waarmee het makkelijker, lichter zou zijn om te leven; iemand die niet zo overgevoelig is als haar vorige relatie. Op bezoek voor een borrel bij zijn broer, deed Otto open. Ze raakten in gesprek. Hij vond haar niet alleen mooi, maar ook spiritueel en boeiend. Petra was precies, nauwgezet en had oog voor detail. Anders dan zijn eigen ongedisciplineerdheid en impulsiviteit. Petra vond hem open, speels, jeugdig. Hij kwam écht over, had een open gezicht en was zichzelf. Veel minder zwaar op de hand dan zij zichzelf vond. Otto hoopte dat Petra mee zou gaan met de groep op wintersport, door haar te vleien met emails met diepgaande teksten. Ze ging mee, ondanks dat ze de grote groep anderen niet kende. Maar dat maakte niet uit. Ze ging voor hem. Maar helaas, Otto zag haar niet. Was vooral met anderen bezig. Dat kwam hard aan bij Petra. Maar haar tranen mocht niemand zien. Wat ze niet wist was , dat Otto haar wilde tonen dat hij moeite voor haar wilde doen; haar actief wilde versieren. Die kans kwam tijdens een apres-ski waar gedanst werd. Ze raakten weer in gesprek, dansten samen en net toen Otto Petra wilde zoenen….. ging het licht aan! Maar later ging het toch goed; ze kwamen terug van wintersport als stelletje. Nu zijn ze inmiddels 6 jaar getrouwd. En ook dat ging niet vanzelf. Dat Otto eerder ging trouwen dan zijn oudste broer viel niet in goede aarde bij de familie. Hij probeerde toch iedereen tevreden te houden en stelde de datum uit. Petra dacht daardoor echter dat hij niet echt wilde trouwen en raakte bang dat Otto haar zou verlaten. Maar gelukkig kon hij haar geruststellen. Petra eerde tijdens die eerste jaren Otto met meer rust, reinheid en regelmaat te leven. Zij zocht niet iemand om haar te ondersteunen, maar iemand die zichzelf is en die zijn zelfkennis voortdurend verdiept. Dat hielp Otto om meer aandacht te besteden aan zijn eigen ontwikkeling. Onder andere aan de hand van het enneagram. Petra leerde hem om liefde te ontvangen en te ervaren en bewuster om te gaan met zijn lijf. Om kwetsbaar te durven zijn. Otto leerde Petra meer bewust te zijn van haar eigen gevoelens. Minder te streven naar volmaaktheid zoals in haar vorige relatie. Juist meer te ont-moeten. Ook om dingen meer te relativeren. Minder te oordelen en te verbeteren. Vooral als Petra weer bang was dat hun relatie niet goed genoeg was en overspannen moeite deed om die te redden. Die uitdaging kwam na de geboorte van hun eerste kindje. Petra kreeg een postnatale depressie wat bij Otto extra spanning opriep. Vooral ook omdat hij zich op dat moment juist aan het ontwikkelen was om meer met zichzelf bezig te zijn. Dat gaf strijd. Met wat hulp van buitenaf leerde Otto meer geduld te tonen, haar voldoende ruimte te geven, maar wel in verbinding te blijven. Petra leerde taken meer los te laten. Er blijven echter ook punten waarin zij nooit aan elkaar zullen wennen. Otto zijn voortdurende redelijkheid kan Petra woest maken. Het leven is nu eenmaal niet redelijk! Durf dan ook kritisch en eerlijk te zijn. Otto zal nooit wennen aan het feit dat Petra in het algemeen meer probleemgericht, dan oplossingsgericht is. Haar dwangmatigheid dat alles echt goed gedaan moet worden. Ook al leidt dat tot een enorme traagheid van handelen. Verschillen die duidelijk worden bijvoorbeeld als ze een bezoek gaan afleggen bij anderen. Dan wil Otto graag zoveel mogelijk tijd hebben om iedereen aandacht te kunnen geven en de gastheer of gastvrouw een beetje te kunnen helpen. Petra heeft minder haast. Die heeft vooraf tijd nodig om passende kleding uit te kiezen voor de gelegenheid en wil hun huis netjes achter kunnen laten voordat ze op pad gaan. En tijdens het bezoek besteedt zij liever echte aandacht aan enkele gasten, dan oppervlakkig contact te hebben met iedereen. En wat is het geheim van hun relatie? De onderlinge verbinding is hun lifeline. Een verbinding waarin je verlangt naar echtheid bij elkaar, steeds op een dieper niveau. Waarin je elkaar enthousiast kunt maken, maar ook kunt schuilen. Waar niks moet, maar je ook niet teveel voor elkaar zorgt. Maar elkaar wel de ruimte geeft om te zijn wie je bent. Petra ziet dat bij Otto vooral al hij zich kwetsbaar voelt. Dan is hij puur. Dan moet ik hem ook de ruimte geven, zegt ze. Otto ziet echtheid bij Petra vooral als ze dicht bij zichzelf blijft en zich niet teveel druk maakt over wat er in de buitenwereld hoort. Dan is ze voor mij perfect en dat laat ik haar dan ook weten.

Verhaal van een Type 2 samen met  een Type 3: Aandacht voor elkaar

Nu 44 jaar geleden, ze waren beiden 18 jaar oud, ontmoetten ze elkaar voor het eerst. Odette vond Patrick vooral levendig, vrolijk, speels en vrij. Geen haantje of macho. Patrick vond haar zacht en lief, maar ook vrouwelijk en uitdagend. Hun relatie ontwikkelde zich gefaseerd. Ze trouwden toen ze 22 jaar waren. Patrick was huisarts en had een drukke praktijk. Er waren veel sociale verplichtingen waardoor ze nauwelijks aan elkaar toekwamen. De verplichtingen buiten hun relaties waren sterker dan hun verlangen naar elkaar. Het was een hectische periode met veel verplichtingen. Vooral Odette kwam voortdurend in loyaliteitsconflicten terecht tussen haar partner, de praktijk, hun dochters, de familie en de omgeving. Ze voelde zich steeds meer tekort schieten en schuldig. Gelukkig gingen ze één keer per jaar samen op vakantie, zonder de kinderen. Dan konden ze bijpraten. Tot ze besloten om samen te gaan werken in de praktijk. Dat was de tweede fase in hun relatie. De kinderen gingen inmiddels naar de lagere school. Patrick de arts, Odette de manager van de praktijk; the power behind the thrown. Dat werkte goed. Hij kon zich meer bezig houden met z’n vak en zij met de contacten met de patiënten. Patrick specialiseerde zich en werd bekend in de regio. Odette managede de praktijk die groeide naar 4000 patiënten en 2 assistenten. Een gezamenlijke focus en duidelijke posities voor ieder van hen. Ze werkten hard in die periode. Dat werk stond zeer centraal in hun leven. Intimiteit tussen beiden was er wel, maar meer vanuit de agenda, dan vanuit het hart. Ze waren wel samen, maar leefden beiden eigenlijk hun eigen leven. Tot één van hun dochters een eetstoornis ontwikkelde. Dat werkte als een soort van wake-up-call. Een nieuwe fase in hun relatie. Succesvol zijn en resultaten halen werden minder belangrijk. Beiden gingen afzonderlijk, maar ook gezamenlijk in therapie. Ze ontdekten meer van hun eigen verleden, maar ook over hun interactie met elkaar en binnen het gezin. Ze leerden met elkaar te praten over haar angsten en zijn teleurstellingen. Dat hielp te relativeren. In die periode leerden ze het Enneagram kennen. Dat gaf veel inzicht in elkaars drijfveren en bood hen de gelegenheid elkaar meer ruimte te geven om een eigen weg te gaan. Odette stapte uit de praktijk en Patrick richtte een maatschap op met enkele anderen. Dat gaf beiden lucht. Totdat Odette borstkanker bleek te hebben. Dat wierp hen terug op oude patronen. Zij werd erg onzeker en depressief. Hij was nog steeds druk met de maatschap. Ze hadden net besloten om meer hun eigen gang te gaan, maar nu was er juist weer meer behoefte aan verbinding. Ze kozen er voor om samen een programma te gaan volgen (Taize) in een klooster. Dat bracht hen dichter bij elkaar. Veel intimiteit en meditatie. En leren leven met de angst dat je elkaar kwijt kunt raken. Inmiddels zijn ze zich veel bewuster geworden van hoe aanvullend ze samen zijn. Patrick meer ondernemend en actiegericht, Odette meer reactief en ondersteunend. “Samen ben je eigenlijk één totaal mens!” Zij noemt hem, sexy, spannend, verrassend en aangenaam speels. “Zoals toen hij 18 jaar oud was, maar dan nu met een diepe hartsverbinding.” Hij noemt haar nu open, vreugde- en liefdevol. Hun tip voor een succesvolle relatie? “Blijf elkaar voortdurend uitdagen als man en vrouw. Vooral wanneer de externe omgeving aan je trekt, heb je aandacht voor elkaar nodig. Probeer elkaar iedere dag opnieuw te vinden!”.

We zijn nog op zoek naar een Verhaal van een Type 2 samen met een  Type 4

Verhaal van een Type 2 samen met een Type 5 : Bij jezelf blijven

Ze ontmoetten elkaar in de bus naar Leiden. Ze zaten naast elkaar. Het was avond. Bas viel in slaap met z’n hoofd op Odette’s schouder. Ze hadden beiden al andere relaties achter de rug, maar dit werd hun eerste echte. Odette viel op zijn prachtige ogen en haarbos. Op zijn eerlijkheid en oprechtheid. “Hij is authentiek, te vertrouwen, gaat zijn eigen gang, conformeert zich niet. Dat geeft mij stevigheid en rust. In zijn ogen ben ik goed zoals ik ben. Ik mag zijn wie ik wil zijn en doen wat ik wil doen.” Bas vond in haar eindelijk een gewone meid zonder kapsones, maar met de juiste looks. “Er hoefde niet zoveel bij haar. Ik bewonderde haar kwetsbaarheid en manier van verbinding maken met een groep, zonder dat ze van mij verwachte dat ik ook mee moest doen. Ik kon in de periferie blijven.” Inmiddels zijn ze 37 jaar samen. Dat komt vooral omdat ze elkaars drijfveren kennen en een beetje met elkaar rekening houden. Niet reageren op het gedrag van de ander, maar op de bedoeling die er achter zit. Elkaar de ruimte geven, maar ook wel naar gemeenschappelijkheid zoeken. Die vinden ze in samen lekker eten, films kijken, golfen en reizen. Bas herkent Odiel vooral als 2 doordat ze automatisch in actie komt als een ander wat vraagt. “Ze stelt geen vragen, maar komt direct in actie. Ook zonder zich af te vragen of de ander daar wel op zit te wachten. Ze gaat direct in de actiemodus.” Odette ziet in hem type 5 doordat hij mensen echt probeert te zien zoals ze zijn. Hij geeft ze echt de ruimte en zal zichzelf nooit opdringen. In zijn eigen omgeving wil hij zich zo weinig mogelijk aanpassen. Alles moet er zijn wat hij nodig heeft. Het moet comfortabel zijn. Thuis is een rustpunt. Dan dus liefst ook geen uitgebreide verhalen over wat er die dag gebeurd is. Dat lossen ze op door op weg van het werk naar huis met elkaar te bellen en bij te praten. Dan kan er thuis daarna rust zijn. Odette wilde wel graag kinderen, maar hij niet zozeer. In het begin van hun relatie zag zij Bas’ afwijzingen als tijdelijk maar begreep pas later dat hij echt geen kinderen wilde. Dat was even een bittere pil. “Maar misschien heeft hij me wel behoed voor een burn-out als moeder. En bovendien kan ik mijn behoefte aan contact met kinderen ook kwijt in m’n werk, in mijn eigen familie en bij vrienden”. Ze ziet dat niet als aanpassing aan hem. “Het is meer een kwestie van plooiing. Er blijft voldoende ruimte voor mezelf.” Ruimte geven aan elkaar lijkt een belangrijke voorwaarde voor succes. De één houdt niet van wandelen, de ander wel. Op vakantie blijft de één dus heerlijk zitten met een boek en een glaasje wijn bij het vakantiehuisje, terwijl de ander er op uittrekt. De reis in Nieuw Zeeland was helemaal ideaal voor dit stel. Samen rondtrekken; af en toe in de stad, maar vooral veel rust in de natuur. En ondertussen lekker cocoonen in de camper. Maar in de loop der jaren kwamen er ook wat ergernissen naar boven. Odette noemt in dat kader vooral de vanzelfsprekendheid die hij verwacht dat alles maar direct aanwezig is wat hij nodig heeft om comfortabel te kunnen leven. Inclusief het geld dat daarvoor nodig is. Bas ziet haar soms als een fladderende kip zonder kop die in haar relaties met anderen maar houvast probeert te vinden door zich voor die ander in te zetten.

Verhaal van een Type 2 samen met een Type 6:  Vertrouwen als basis

Odette was 16 jaar oud toen ze op een oudejaarsavond ging dansen en Victor zag staan. De zaal was donker, maar hij stond in het licht. Victor had sprekende ogen en een enorme uitstraling. Ze raakten in gesprek, maar verder gebeurde er niets. Zes maanden lang verscheen hij niet meer in de danszaal, zonder iets van zich te laten horen. Later zou hij zeggen: “ Ik wachtte af!” Toen kwam hij terug en nam het initiatief. Victor was toen 18. Hij had tot dan toe het leven geleefd zoals dat op hem af kwam. Maar toen hij Odette op die oudejaarsavond ontmoette voelde het goed. “Ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom. Het was mijn eerste verliefdheid. Ik heb nooit vlinders gevoeld. Ook was mijn hoofd er niet bij betrokken. Het voelde onvoorwaardelijk. Ik vertrouwde haar direct. Het was gewoon vanzelfsprekend dat wij bij elkaar pasten.” Odette beaamde dat. “Zijn uitstraling wekte mijn vertrouwen. Ik wist dat ik op hem kon bouwen. Dat hij mij nooit zal bedriegen. Hij is mijn rots. Maar het duurt wel even voordat je hem leert kennen.” Inmiddels zijn ze 33 jaar bij elkaar. Gedurende die periode zijn beiden niet veranderd, maar is hun relatie in hun ogen wel geëvolueerd. De eerste jaren investeerde Odette veel in de relatie. Ze wilde alles voor Victor regelen. Bovendien was het voor haar belangrijk om al haar gedachten met hem te delen. Dat leidde tot allerlei onderlinge discussies, die voor beiden verstikkend begonnen te werken. “En helaas hoorde ik van Victor vaak pas veel later dat hij zich geërgerd had aan mijn gedrag.” Na 24 jaar ging het knagen. Gelukkig hielp het enneagram om elkaar beter te leren begrijpen. En toen kwam er ook ruimte om van elkaar te leren. Odette werd zelfstandiger; leerde zich minder afhankelijk op te stellen; niet meer met iedereen vriendjes te willen zijn.; meer na te denken alvorens in actie te komen. En dat was moeilijk voor haar. “Ik dacht, als ik eerst moet denken, dan kan ik niet voelen! Maar hij geeft me de terugkoppeling die ik nodig heb.” Victor leerde van de vastberadenheid van Odette. Zij stimuleerde hem eerder in actie te komen. Wat echter niet verandert is dat Victor ergens heel lang mee bezig kan zijn, zonder zijn gedachten te delen en dan ineens met een conclusie komt. “En dan merk je dat een rots zich ook niet verplaatst en kan hij heel koppig zijn.” Ook blijft hij moeite houden met verandering. “Zelfs als ik hem met iets verras, blokkeert hij. Wat dat betreft is hij een ijskonijn. Vooral bij een crisis. Dan steekt zijn wantrouwen weer de kop op en beantwoordt hij al mijn vragen met een wedervraag. Heel irritant! Voor Victor is het eigenlijk goed dat de liefde blind is. Dan maakt hij zich ook minder zorgen.” Victor kan maar niet wennen aan de vragen die Odette aan hem stelt over zijn gevoelens. “Ik weet niet altijd wat ik voel en waarom dat zo is. Maar zij wil telkens dieper en daarvoor moet ik in de stemming zijn. Dan erger ik me snel. Ze heeft soms moeite te begrijpen dat als ze minder helpt, dat mij juist meer helpt!” In hun ogen is het belangrijk dat partners vertrouwen aan elkaar geven. Ook bij onenigheid niet opgeven, maar weten dat er een basis is die altijd goed is. Je hebt elkaar je woord gegeven en daar doe je moeite voor. “Trouw je vrij, om elkaar een leven te gunnen.”

Verhaal van een Type 2 samen met een Type 7 : Bespreek alles en … pluk de dag!

Na een relatie van 18 jaar met een ander waarin Lucy volledig in service van haar partner en haar 3 kinderen stond, ontmoette ze tijdens de kerstborrel Otto. Ook hij was inmiddels gescheiden. Ze raakten steeds dieper in gesprek over elkaars leven. Otto voelde de energie en levenslust die Lucy uitstraalde en hoorde hoe zorgzaam zij omging met haar kinderen. Dat was zo anders dan in zijn vorige relatie. “Ik zag direct dat we verliefd op elkaar werden”, zei hij later. Lucy vond Otto grappig. Hij liet niet los, vroeg door en toonde echte belangstelling. Maar schakelde ook makkelijk mee als Lucy van onderwerp veranderde. Hun gesprekken verdiepten zich, maar ze waren ook scherp en overtuigend naar elkaar toe. “Ik had niet door dat ik toen al verliefd op hem was.” zou ze later zeggen. Otto: “Ik ben slordig en vergeet snel belangrijke details. Maar bij Lucy is dat OK. Ze geeft ruimte aan mij om mezelf te kunnen zijn. Ze is attent en geïnteresseerd.” Hij roemt vooral haar organisatietalent (Lucy regelde een heerlijk weekendje Parijs). “Ze stimuleert me om me meer in mijzelf te verdiepen. Ik ben dan ook gaan studeren en denk meer over de toekomst na dan ik voorheen deed”. Lucy leerde van Otto om meer te relativeren vanuit een bredere blik op de werkelijkheid. “Ik ben een crash-type. Ik moet leren loslaten. Hij leerde me mijn energie beter te doseren.” Maar waar ze nooit aan zal wennen is zijn nonchalance. “Hij is te makkelijk en heeft een hele andere belevenis van tijd. Als hij zegt: ik kom zo! kan dat zo 60 minuten duren. Hij cijfert zichzelf zo gemakkelijk weg en raakt verstrikt in de praktische taken die in het hier en nu nodig zijn. Toekomstgerichtheid is er nauwelijks.” Otto heeft moeite om te wennen aan haar impulsiviteit. Zowel ten aanzien van haar manier van geld uitgeven als op emotioneel gebied. ” Lucy kan ontploffen over iets kleins. Dan verspilt ze haar energie aan iets pietluttigs. Die omslagen in haar gemoedstoestand zie ik niet altijd aankomen. Dan kan ze heel scherp en gemeen zijn.” Hun beider ervaringen vanuit hun vorige relaties speelt hen daarbij parten. Soms komen oude irritaties boven die dan tot ruzie leiden. “Dan kunnen we heel koppig zijn. Is er spanning, dan tonen we allebei een sterke wil en willen de ander overtuigen.” Hun geheim (mede geleerd vanuit de scheidingen) is: stop niks weg, bespreek alles! Wees kritisch naar elkaar, maar ook open! En neem de tijd om er uit te komen: soms is het beter even afstand te nemen en te wachten tot de volgende dag. En tenslotte: probeer te genieten van iedere dag. “Ook toen Lucy een tijdje ziek was hebben we vreselijk gelachen!”

Verhaal van een Type 2 samen met een Type 9  : Zo dicht mogelijk langs elkaar heen leven

Ze zaten op dezelfde school. Bert was ouder en speelde in een bandje. Hij was eigenlijk al direct verliefd op haar. “Ze stond ergens voor; stak haar nek uit in de groep als ze ergens iets van vond.” Vrienden en vriendinnen wisten al dat Bert verliefd was, maar Odette had niets in de gaten. Tijdens een gezamenlijke werkweek was Bert de kampoudste. Bert was een populaire jongen. Hij kwam heel rustig en bedachtzaam over. Samen gingen ze op nachtpatrouille. Het verbaasde Odette dat hij haar leuk vond. Hij was zo anders dan zij was. Ze nodigde hem ook niet uit voor haar verjaardagsfeestje. Iets waarover Bert, nu na 52 jaar een relatie met haar te hebben, nog steeds boos over kan worden. Uiteindelijk was hij het die initiatief nam. Toen ze eenmaal samen gedanst hadden was het aan. En daarna ging het snel. Ze werden steeds closer. Odette raakte zwanger en dus werd er vanzelfsprekend getrouwd. “Bert is veel individueler dan ik.”, vertelt Odette. “Hij is voorzichtiger, toont weinig kritiek, maar is ook erg creatief en kan heel romantisch zijn. Hij stimuleerde me om mijn studie af te maken en bouwde zelfs een studiekamer voor me. Ik heb daar alleen bijna nooit gezeten. Ik wilde geen contact missen met de mensen om mij heen!” Ook vertelt ze over haar lievelingsnachthemd, toen dat versleten was en ze nergens meer een nieuwe konden vinden, Bert vervolgens zelf stof kocht en eenzelfde nachthemd voor haar maakte. Odette leerde van Bert minder snel met kritiek te komen; eerst tot 10 te tellen. “Door hem ben ik minder dwingend geworden; heb geleerd mijn energie beter te doseren.” Bert waardeert aan Odette vooral haar behulpzaamheid naar haar omgeving. “Maar ze biedt mij ook de ruimte die ik nodig heb. Ik ben lui en laat het mij aanleunen. En dat is voor haar OK. Samen voelen we ons sterk; strijden we tegen de wereld. Vinden we elkaar in elkaars kritiek op wat er om ons heen gebeurd. Samen vormen we één geheel. Zelfs de kinderen komen op de tweede plaats.” Odette leerde hem wel minder verlegen te zijn en zich socialer te gedragen. “Ook hoe belangrijk lichamelijk contact voor mij is. Zodra ik haar aanraak, ben ik weer verliefd. Dat lijkt iets hormonaals.” “Maar ik kan me ook ergeren. Ze wil dat we altijd maar praten. Dat verstoort mijn denkwereld teveel. Vaak komt ze dan met zoveel onbelangrijke teksten dat ik niet meer luister. Of ze vraagt me een boek te lezen dat zij bijzonder vindt. Dat doe ik dan maar hoewel het me niet altijd interesseert. Ze is ook altijd bezig voor te bereiden op wat er komen gaat en vergeet dan wat in het hier en nu belangrijk is. Ze is slordig, niet gegrond. Zo kan ze zomaar uitstappen uit de auto om iets te gaan doen en de deur open laten staan …. waarna al onze spullen gestolen werden.” Omgekeerd noemt Odette ook dingen waar ze bij Bert nooit aan zal wennen. “Als hij ergens mee zit, moet ik het er echt uittrekken. Hij heeft er moeite mee te benoemen wat hij voelt. Ook kan hij heel koppig zijn. Vooral als hij weer niet vooruit te branden is. Dan is hij uit verbinding; zegt ja, maar doet nee.” Wat vooral opvalt is hun advies: Zoek naar dingen om samen te doen, maar respecteer elkaars werelden. “Wij leven zo dicht mogelijk langs elkaar heen. Doen veel dingen samen; zijn nog steeds verliefd op elkaar, maar accepteren van elkaar dat ieder van ons een eigen wereld heeft. Ontwikkel samen interesses, maar laat de ander in diens waarde om daarmee om te gaan.”